Παιδί ακόμη βρέθηκε στο πλευρό του Δημήτρη Γκόγκου, του γνωστού σε όλους Μπαγιαντέρα. Πλάι στον σπουδαίο ρεμπέτη, ο οποίος έγραψε μεγάλες επιτυχίες που ακούγονται μέχρι και σήμερα, ο Αλέξης Παρισιάδης, αποφάσισε να ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι. Αγάπησε τη μουσική και μέχρι σήμερα με μία κιθάρα στον ώμο κυκλοφορεί στα μαγαζιά του Βόλου, όπου έπιασε πλέον… λιμάνι και βγάζει έτσι τα προς το ζην.
Ο 59χρονος, πλέον, καλλιτέχνης μίλησε για τους στενούς δεσμούς του με τον αξέχαστο Μπαγιαντέρα, αλλά και τα πρώτα βήματά του στο τραγούδι, με το οποίο ασχολείται επαγγελματικά πολλές δεκαετίες τώρα. «Γεννήθηκα Δεκέμβρη του 1957 στο Ξυλόκαστρο της Κορινθίας. Όταν ήμουν μικρός μετακομίσαμε οικογενειακώς στο Περιστέρι. Ήμασταν στο ενοίκιο έτσι γυρίσαμε πολλές περιοχές. Έτσι γνωρίσαμε και τον σπουδαίο Δημήτρη Γκόγκο ή Μπαγιαντέρα. Μέναμε στην ίδια γειτονιά», θυμήθηκε ο Αλέξης Παρισιάδης, για να καταλήξει: «Τον μπαρμπα-Μήτσο τον γνώρισα το 1970. Δεκατριών ετών ήμουν τότε. Σωστός οικογενειάρχης και σπουδαίος άνθρωπος. Έμαθα πολλά πλάι του. Νέος έχασε το φως του, στην Κατοχή έπαθε γλαύκωμα. Μάλιστα δεν πρόλαβε να δει τα παιδιά του που γεννήθηκαν πολλά χρόνια αργότερα. Εκτός από τον γιο του τον Γιάννη, είχε δύο κόρες. Η μία βρέθηκε στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη για την ακρίβεια, ενώ η άλλη έζησε στη Γερμανία για πολλά χρόνια. Επειδή ο Μπαγιαντέρας ήταν τυφλός, όταν πήγαινε για δουλειά έπρεπε να έχει συνοδό. Πηγαίναμε μαζί του ο γιος του κι εγώ».
Ο Αλέξης Παρισιάδης μίλησε για τη φιλία που ανέπτυξε με τον Γιάννη Γκόγκο, επισημαίνοντας: «Με τον γιο του Μπαγιαντέρα ήμασταν σαν αδέρφια. Ένιωθα μέλος της οικογένειας κι εγώ, έχω τόσες αναμνήσεις μαζί τους. Δυστυχώς ο Γιάννης δεν ζει πια, πέθανε πριν λίγα χρόνια από καρδιά. Ήμασταν μαζί εκείνη την ημέρα. Στις 26 Νοέμβριου 2010, ανήμερα του Αγίου Στυλιανού. Μάλιστα, στο τελευταίο cd που κυκλοφόρησα, το τραγούδι «Αντίο φίλε» είναι γραμμένο για εκείνον».
Από παιδί βγήκε στη βιοπάλη, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να «κολλήσει» από νωρίς το… μικρόβιο της μουσικής: «Τα χρόνια εκείνα ήταν φτωχικά. Ήμασταν τρία αδέρφια. Όλοι συνεισφέραμε στο σπίτι. Πέντε χρονών πρωτοβγήκα για μεροκάματο. Πήγαινα στους κινηματογράφους και πουλούσα πορτοκαλάδες, για να πάρουμε το δεκάρικο. Πιο μετά δούλεψα μπογιατζής, ενώ πήγαινα σχολείο. Πριν μπω στη μουσική, όταν είχα φτάσει τα 16-17 περίπου, έκανα διάφορες δουλειές. Η οικογένειά μου δεν είχε σχέση με τη μουσική, με εξαίρεση τον αδερφό της γιαγιάς μου, ο οποίος ήταν βιολιστής. Θυμάμαι πως πήγαινε σε γάμους και πανηγύρια. Από πιτσιρικάς αγάπησα τη μουσική και τραγουδούσα. Έστηνα αυτί στον συνοικισμό που ήμασταν να ακούσουμε τις εκπομπές που γίνονταν εκείνη την εποχή από τις δισκογραφικές εταιρείες, όπως ήταν η Κολούμπια, για να ακούσουμε τον Καζαντζίδη και τον Μπιθικώτση, τους οποίους στη συνέχεια γνώρισα και προσωπικά».
Στη συνέχεια θυμήθηκε την πρώτη δουλειά του πάνω στο πάλκο, αλλά και τα ονόματα που συνεργάστηκε, με τον Αλέξη Παρισιάδη να σημειώνει: «Το 1974 πήρα την πρώτη μου δουλειά με τον συχωρεμένο τον Μπάμπη Γκολέ σ’ ένα μαγαζί στην Ακράτα. Ένας οικογενειακός φίλος μας το είχε. Έβγαινα κι έλεγα δυο-τρία τραγούδια στην αρχή του προγράμματος. Έναν χρόνο αργότερα δούλεψα πλάι στη Φωτεινή Μαυράκη, σ’ ένα μαγαζί στη Θηβών που λεγόταν «Λουζιτάνια». Πολλά τα ονόματα, ποιον να πρωτοθυμηθώ; Το 1979 που υπηρετούσα φαντάρος, ήμουν μαζί με τη Ρία Κούρτη, τον Πάνο Γαβαλά και τον Λευτέρη Πανταζή. Τραγουδούσαμε στην Κηφισού και Π. Ράλλη. Το ‘82 δούλεψα με την Σωτηρία Μπέλλου, πιο μετά με τον Αργύρη Βαμβακάρη, τον μικρό αδερφό του Μάρκου που έκανε καριέρα στην Αμερική, στο «Καν Καν» με την Σακελλαρίου το 1985 κ.α.. Τότε το λαϊκό είχε πέραση. Πέρασα από πολλά μαγαζιά, αλλά και στο εξωτερικό πήγα. Δεν έχω παράπονο. Σχεδόν όλη την Ευρώπη γύρισα, μέχρι την Αμερική και την Αυστραλία γύρισα. Στο Βόλο πρώτη φορά ήρθα το 1981. Δούλεψα για ένα μικρό διάστημα εδώ. Μετά το 1997 ξαναγύρισα. Έλειψα μέχρι το 2010 και γυρίζοντας από την Αυστραλία έκτοτε ο Βόλος είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Τιμώ τον τόπο που μένω και μου δίνει ψωμί».
Έχοντας τόσα χρόνια στο χώρο, ο Κορίνθιος τραγουδιστής συνέκρινε το χθες με το σήμερα, λέγοντας: «Ο κόσμος πιο παλιά έβγαινε περισσότερο. Υπήρχε ευημερία. Τα μαγαζιά είχαν κίνηση. Άλλες εποχές τότε. Πηγαίναμε στις 11 το βράδυ για δουλειά και σχολούσαμε στις 7 το πρωί. Έβγαινε ο ήλιος και μετά τέλειωνε το πρόγραμμα. Γλεντούσαν πιο πολύ τότε. Τώρα τι να πεις. Τα μεροκάματα είναι τόσο χαμηλά. Και το χειρότερο; Φως στο τούνελ δεν βλέπω. Ο σώζων εαυτώ σωθήτω. Όμως δεν εγκαταλείπω τη μουσική. Η δουλειά του μουσικού μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά η κιθάρα είναι η ερωμένη μου. Δίνω και τη ψυχή μου κάθε φορά που την πιάνω και ξεκινάω μία μελωδία. Μπορεί να παίρνεις πίκρες από κάποιους ανθρώπους, αλλά με το τραγούδι τα ξεχνάς όλα».
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου