Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή, 21 Μαΐου, 2016
Θεωρώ πως ο έγκριτος καθηγητής και αρθρογράφος σας κος Στάθης Καλύβας, με το άρθρο «Τι πρέπει να κάνει η ΝΔ» (Καθημερινή 7-8 Μαΐου) διαπράττει ένα διπλό λάθος.
Πρώτα-πρώτα γιατί υποβαθμίζει την αξία της διακυβέρνησης της περιόδου 1990-93, ενώ καταλογίζει έλλειψη «σθένους» και «φοβίας» στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη, ο οποίος υπήρξε σε ολόκληρη τη ζωή του ένας γενναίος άνθρωπος και τολμηρός πολιτικός που «μπήκε στη φωτιά» εκεί που άλλοι πολιτικοί δίσταζαν ή οπισθοχωρούσαν.
Συγκεκριμένα ο τότε πρωθυπουργός εφάρμοσε έναν ισορροπημένο φιλελευθερισμό και υιοθέτησε γενναία μέτρα για την οικονομία, παρά το γεγονός ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διατηρούσε ήταν ισχνή.
Κυρίως επιδίωξε να τιθασεύσει τα δημόσια ελλείμματα και να ελέγξει το δημόσιο χρέος ενώ παράλληλα προώθησε και μια πολιτική διαρθρωτικών αλλαγών. Συνάντησε ωστόσο λυσσώδη αντίδραση από τα συνδικάτα, λόγω του ευρέος προγράμματος αποκρατικοποιήσεων που υλοποιούσε.
Πάντως ήταν η πρώτη φορά που έγινε φανερή προσπάθεια αλλαγής πλεύσης στην οικονομία. Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια του Μητσοτάκη διακόπηκε βιαίως λόγω της πτώσης της κυβέρνησης του εκ των έσω εξαιτίας του «Σκοπιανού».
Άδικη επίσης κριτική ασκεί ο αρθρογράφος σας και για την περίοδο διακυβερνήσεως της ΝΔ (2004-2009) επιχειρώντας να αποδώσει την ευθύνη για τη βαθύτερη οικονομική κρίση που γνώρισε ο κόσμος μέχρι σήμερα στη ΝΔ. Χρησιμοποιεί μάλιστα ιδιαίτερα απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον τότε Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Η αλήθεια ωστόσο για την περίοδο εκείνη έχει ως εξής:
Η κυβέρνηση Καραμανλή (2004-2009) εφάρμοσε μια πολιτική κεϊνσιανισμού, με ιδιαίτερο βάρος στα έργα υποδομής.
Με αρχιτέκτονα τον υπουργό Δημοσίων έργων Γ. Σουφλιά προωθήθηκαν μεγάλα έργα, κυριότερα των οποίων ήταν το κτηματολόγιο, οι κεντρικοί οδικοί άξονες της χώρας, η επέκταση του τραμ, του μετρό και των σιδηροδρομικών γραμμών, το Μουσείο της Ακρόπολης και πολλά σωφρονιστικά καταστήματα.
Συγχρόνως υπεγράφησαν σημαντικές για την Ελλάδα διεθνείς συμβάσεις, όπως με την κινεζική COSCO και τη γερμανική Deutsche Telecom για τον ΟΤΕ. Με την πολιτική εκείνη το ποσοστό ανεργίας μειώθηκε από το 10,5% το 2004 στο 7,7% το 2008, ενώ μεταξύ 2004 και 2008 δημιουργήθηκαν 300.000 νέες θέσεις εργασίας.
Επίσης ο μέσος πληθωρισμός ήταν στο 3,3% και οι πραγματικοί μισθοί αυξάνονταν κατά 1,7% τον χρόνο.
Αλλά και όσον αφορά στις διεθνείς σχέσεις, ο πρώην πρωθυπουργός σε αγαστή συνεργασία με την τότε Υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη είχε επιβάλει μιαν ανεξάρτητη εθνική πολιτική και έλαβε κρίσιμες αποφάσεις σε πολλά ευαίσθητα ελληνικά ζητήματα, όπως πχ η στάση απέναντι στο Κυπριακό και το σχέδιο Ανάν και βέβαια με το «βέτο» στην είσοδο των Σκοπίων στο NATO κλπ.
Είναι αλήθεια πως η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 (ισοδύναμη και μεγαλύτερη της μεγάλης ύφεσης του ’29) επίσπευσε, αλλά όμως δεν γέννησε τις εσωτερικές αντιφάσεις του κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού συστήματος το οποίο διαχρονικά εναντιώνεται σε κάθε μεταρρύθμιση και αρνείται να θεσμοθετήσει αποτελεσματικούς θεσμούς που θα μπορούσαν να κατευνάσουν ακόμα και διεθνείς οικονομικοκοινωνικές κρίσεις.
Η θλιβερή αυτή διαπίστωση επαναβεβαιώθηκε το 2009, όταν ο Κ. Καραμαλής καλούσε τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε εθνική συνεννόηση ώστε να ληφθούν μέτρα και να γίνουν μεταρρυθμίσεις, με τον Γ. Παπανδρέου να απαντά με το μνημειώδες λεφτά υπάρχουν, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πάγια βρίσκονταν στην «αντίσταση».
Με εκτίμηση
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου