- ''Και κατάντησαν – γράφει ο ιστορικός Θουκυδίδης - να μεταβάλουν αυθαιρέτως τηνκαθιερωμένη σημασία των λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα.
Όντως, η μεν παράλογος τόλμη εθεωρήθη ως ανδρεία, έτοιμη εις θυσία χάριν των πολιτικών ομοφρόνων, ο προνοητικός δισταγμός ως εύσχημη δειλία, η σωφροσύνη ως πρόσχημα ανανδρίας, η για κάθε τι σύνεση ως βραδυκινησία.
Η τυφλή παραφορά εκρίθη ως ανδρική αρετή, ενώ η χάριν ασφαλείας περαιτέρω σκέψη ως εύσχημη πρόφαση υπεκφυγής.
Ο τα πάντα επικρίνων και τους πάντες κακολογών εθεωρείτο άξιος εμπιστοσύνης ,ενώ ο αντιτιθέμενος προς αυτόν, ύποπτος.
Ο στήνων επιτυχή παγίδα εθεωρείτο ευφυής, αλλά πολύ πιο ικανός, ο εγκαίρως οσφραινόμενος αυτή.
Ενώ εκείνος που φρόντιζε να μην ευρεθεί στην ανάγκη να κάμει ούτε το ένα ,ούτε το άλλο, εθεωρείτο διαλυτής του κόμματος και πανικόβλητος στους αντιπάλους.
Με μια λέξη ,ο προτρέχων άλλου στη διάπραξη κακού κρινόταν αξιέπαινος,καθώς και ο παρακινών άλλον στη διάπραξη κακού που εκείνος δεν είχε διανοηθεί.
Και ο ίδιος άλλωστε ο συγγενικός δεσμός θεωρήθηκε πιο λίγο στενός του μεταξύ πολιτικών ομοφρόνων δεσμού, διότι οι τελευταίοι ήσαν πιο πρόθυμοι στο να τολμήσουν κάθε τι χωρίς δισταγμό.
Καθόσον οι φατριαστικοί σύνδεσμοι δεν συνιστώνταν χάριν αμοιβαίας βοήθειας,στη βάση κειμένων νόμων, αλλά χάριν ιδιοτελών σκοπών, αντιθέτων προς τους καθεστώτας νόμους
- Και η προς αλλήλους εμπιστοσύνη ενισχυόταν όχι τόσο για τους προς τους θεούς όρκους, όσο για την από κοινού διάπραξη ε γ κ λ η μ ά τ ω ν.
[Οι αντίπαλοι] προτιμούσαν πιο πολύ ν'αντιεκδικηθούν για κακό, που έπαθαν,παρά να προλάβουν το κακό.
Και οσάκις υπό την πίεση των περιστάσεων ανταλλάσσονταν τυχόν όρκοι προς ενίσχυση συνδιαλλαγής, οι όρκοι ίσχυον μόνο προσωρινά [...]
Οι πιο πολλοί άνθρωποι προτιμούν να'ναι αχρείοι και να ονομάζονται επιτήδειοι,παρά να είναι ενάρετοι και να λέγονται ευήθεις (βλάκες) και για το τελευταίο τούτο μεν ντρέπονται, ενώ για το πρώτο περηφανεύονται....
- Αιτία όλων αυτών ήταν η δ ί ψ α για την ε ξ ο υ σ ί α, που γεννάει η π λ ε ο ν ε ξ ί α και η φ ι λ α ρ χ ί α και το φ α τ ρ ι α σ τ ι κ ό π ν ε ύ μ α που εκτρέφουν τα δυο αυτά πάθη σε όσους περιπέσουν άπαξ σε φατριαστικές έριδες.
[εκείνος που εξαπατούσε την προς τον όρκο εμπιστοσύνη του αντιπάλου του...// εκέρδιζε και το βραβείο της επιτηδειότητας [της καπατσοσύνης] λόγω απάτης.
Οι αρχηγοί των φατριών στις διάφορες πόλεις προβάλλοντες εύηχα συνθήματα ...// λόγω μεν υπηρετούσαν τα κοινά ,πράγματι όμως καθιστούσαν αυτά βραβείο του ανταγωνισμού τους.
Αγωνιζόμενοι να υποσκελίσουν αλλήλους με κάθε μέσο, ετόλμησαν τα τερατωδέστερα ...
Και ήσαν έτοιμοι να κορέσουν τον πόθο της αμέσου εκδίκησης,είτε με άδικες καταδίκες είτε επιβαλλόμενοι με τη βία.
Κι ενώ καμία από τις δυο φατρίες δεν εμπνεόταν από αισθήματα ευσέβειας,εκείνοι που κατόρθωναν να συγκαλύψουν απεχθείς πράξεις υπό ωραίους λόγους επαινούνταν πιο πολύ.
Οι πολίτες ,όσοι δεν ανήκαν σε καμιά απ'τις δυο μερίδες, έπεφταν θύματα και των δυο,είτε γιατί αρνούνταν να αγωνιστούν στο πλευρό τους, είτε γιατί τους φθονούσαν για την ήσυχη και ακίνδυνη ζωή [των... αχρείων], που ζούσαν.
Έτσι ένεκα των εμφυλίων σπαραγμών, όλες οι μορφές της μοχθηρίας εμφανίστηκαν στον ελληνικό κόσμο.
Η αγαθότητα με την ευγένεια του χαρακτήρα,κατεγελάτο τόσο ώστε εξαφανίστηκε, ενώ επικράτησε ο πλήρης δυσπιστίας αμοιβαίος ανταγωνισμός,γιατί δεν υπήρχε τίποτε που να οδηγήσει σε συνδιαλλαγή, ούτε υποσχέσεις πανηγυρικές ούτε όρκοι φοβεροί…
- (για την επιλογή-επιμέλεια ) :Αντώνης Κ. Πρεκατές, δάσκαλος.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου