Η “ΟΔΥΣΣΕΙΑ” ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ
Μέρα Τετάρτη ήτανε, στα μέσα Νοεμβρίου,
που ξεκινήσαμε πρωί και πριν χαράξει η μέρα,
στις Μάνδρας την περιοχή, να πάμε για κυνήγι.
Μας βρήκε το ξημέρωμα στο δρόμο προς τη Θήβα,
εκεί που αρχίζει η ανάβαση προς το βουνό Πατέρας,
κι οι πρώτες στάλες της βροχής αρχίσανε να πέφτουν.
Βλέποντας από βόρεια ν ‘ άρχεται καταιγίδα,
με τις μακρόσυρτες βροντές που έφθαναν στ’ αυτιά μας
κι αυλάκωναν τον ουρανό με ηλεκτρικές κενώσεις,
μέσα μου είχα ταραχή κι έντονη ανησυχία, πως
τούτη η νεροποντή κρύβει πολλούς κινδύνους.
Έμπειροι γνώστες των βουνών, εγώ και οι σύντροφοι μου,
διαβάζαμε πολύ καλά της φύσης τα τερτίπια
και πάντοτε με σύνεση γίνονταν οι κινήσεις.
Κάναμε την αναστροφή, για γύρισμα στη Μάνδρα,
κι αποφασίσαμε κι οι τρεις, πως φρόνιμο θα ήταν,
ακίνητοι να μείνουμε η μπόρα να περάσει
και γνώμες ανταλλάσαμε να μην παγιδευτούμε.
Ήδη, ορμητικά νερά στο οδόστρωμα κυλούσαν,
που έφθαναν απ’ τα βουνά, όπου η καταιγίδα,
και καθιστούσαν δύσκολη τη μετακίνησή μας.
Νιώθαμε κάποια σιγουριά όντας μες το αμάξι,
έξω απ’ το οδόστρωμα που είχαμε σταθμεύσει,
σε ένα σημείο στεγανό και υπερυψωμένο.
Πέρα από κάθε πρόβλεψη και κάθε φαντασία,
μέσα σε δευτερόλεπτα σαν κύμα της θαλάσσης,
ποτάμι ήλθε απ’ τα βουνά με κόκκινη θολούρα,
αγριεμένο, ορμητικό για να μας ανατρέψει.
Ο δρόμος μεταβλήθηκε σε άγριο ποτάμι
κι απ’ τα νερά καλύφθηκε κάθε βατό σημείο.
Πεδίο ορατότητας γύρω μας δεν υπήρχε,
αφού, ακόμα για καλά, δεν είχε ξημερώσει
κι ολόμαυρο απλώνονταν το πρωινό σκοτάδι.
Θαμβωτικές οι αστραπές και οι βροντές συνάμα,
σχημάτιζαν στον ουρανό της κόλασης εικόνα.
Η δίοδος του ρέματος, που ακολουθεί ο δρόμος,
σύντομα μεταβλήθηκε σ’ ένα πλατύ ποτάμι,
φέρνοντας πάνω απ’ τα βουνά των δέντρων τα κουφάρια,
που με μανία απίστευτη χτυπούσαν το όχημά μας
και ήταν ολοφάνερο πως θα το ανατρέψουν.
Κάποια οδό διαφυγής, για μας, δεν είχε μείνει
κι η μόνη λύση ήτανε να βγούμε κολυμπώντας,
με κάποια πιθανότητα σε δέντρο να πιαστούμε.
Ο Κώστας με τον Σεραφείμ, πετάχτηκαν στο βούρκο,
που ήταν κατακόκκινος, πάνω από δύο μέτρα,
πάλεψαν κόντρα στην ορμή μ’ απέλπιδες κινήσεις,
κάτι να βρουν για να πιαστούν, τον χάρο να ξεφύγουν.
Ανθρώπινη βοήθεια σίγουρα δεν υπήρχε
και μόνο χέρι θεϊκό μπορούσε να μας σώσει.
Ο Κώστας, μετά την έξοδο και πτώση στο ποτάμι,
πιάστηκε από ρίζα ελιάς που κατά τύχη βρήκε
και με υπερπροσπάθεια κρατήθηκε στο δέντρο.
Εγώ, μετά την έξοδο των δύο μου συντρόφων,
παρέμεινα στο όχημα στη δεξιά πλευρά του,
στη θέση του συνοδηγού που ήμουν στο ταξίδι.
Δεν είχα οπτική επαφή να βλέπω τις κινήσεις
και η βοή του ποταμού σκέπαζε τη φωνή μας.
Ευχέρεια για έξοδο έβλεπα δεν υπήρχε,
γιατί ξενόφερτα υλικά την πόρτα είχαν φράξει,
κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο ο χείμαρρος ορμούσε.
Άρπαξε τ’ αυτοκίνητο, σαν τσόφλι από καρύδι,
με έσυρε μαζί μ’ αυτό για εφτακόσια μέτρα,
μέσα στη δίνη του νερού, σαν βάρκα που βουλιάζει.
Αφού πια ήμουν βέβαιος πως πάει στον πυθμένα,
απ’ ΄τ’ ανοιχτό παράθυρο βγήκα με δυσκολία,
μες την καρδιά του χείμαρρου στη λάσπη κολυμπώντας.
Πέτρες και ξύλα έπεφταν επάνω στο κορμί μου,
που, ευτυχώς, προκάλεσαν μώλωπες κι εκχυμώσεις
και δεν με πλήγωσαν βαριά σε καίρια σημεία.
Έφευγα με ταχύτητα για τριακόσια μέτρα,
σαν να ’μουν στον Αχέροντα και πήγαινα στον Άδη.
Ένιωσα πολύ σύντομα, το τέλος μου θα έλθει,
και πίστεψα πως θα σωθώ μόνο με κάποιο θαύμα.
Πάλευα μόνο να κρατώ επάνω το κεφάλι
να αποφύγω τον πνιγμό και να κερδίσω χρόνο.
Ενώ φαινόταν σίγουρος ο βίαιος χαμός μου,
σε μια στροφή του ποταμού πλησίασα στην όχθη,
κι εκεί κρατήθηκα γερά στην άκρη ενός βράχου.
Τα μανιασμένα τα νερά στο ρεύμα με τραβούσαν
αλλά σ’ εκείνη την καμπή λιγόστευε η ορμή τους.
Με δυσκολία μπόρεσα να βγω από την όχθη
και φανερά κατάκοπος, σχεδόν εξαντλημένος,
στα γόνατα στηρίχθηκα, μπρούμυτα στους αγκώνες.
Τότε μόνο κατάλαβα πως ξέφυγα απ’ τον χάρο
και πίσω μου κοιτάζοντας πήρα βαθιές ανάσες.
Ο ποταμός συνέχιζε δίπλα μου να βουίζει,
να μεταφέρει τους κορμούς ξεριζωμένων δέντρων
και τις κολώνες της Δ.Ε.Η., που είχε ανατρέψει,
με ηλεκτροφόρα σύρματα πάνω τους γαντζωμένα.
Δεν πίστευα στα μάτια μου πως βγήκα απ’ το ποτάμι
κι ήμουν σε θέση να κρατώ όρθιο το κορμί μου.
Βρεγμένος ως το κόκαλο, με λάσπη φορτωμένος,
αφού το σοκ ξεπέρασα, έψαχνα για τους φίλους.
Ο δρόμος είχε αποκοπεί σε αρκετά σημεία
και δεν υπήρχε δίοδος για οχήματα κι ανθρώπους.
Στάθηκα πάλι τυχερός, χωρίς να περιμένω,
και σε μικρή απόσταση δυο άτομα με βρήκαν
που είχανε εγκλωβισθεί στον χαλασμένο δρόμο,
έχοντας τα οχήματα σε ασφαλές σημείο.
Είχαν καλέσει τις αρχές να σπεύσουν για βοήθεια
αλλά σημείο πρόσβασης να φθάσουν δεν υπήρχε.
Εκεί επικοινώνησα κι εγώ με τους δικούς μου
και τότε εξιστόρησα τι ακριβώς συνέβη.
Με τραύματα στο πρόσωπο, στα πόδια, στο κεφάλι,
περίμενα για να φανεί κάποιο ασθενοφόρο
αν και δεν ήταν δυνατό εκεί να προσεγγίσει.
Πολλά τα περιστατικά για άμεση βοήθεια,
φήμες υπήρχαν για νεκρούς καθώς κι αγνοουμένους.
Γύρω στις δέκα έδωσε εμφάνιση ο Κώστας,
ημίγυμνος, κατάκοπος στη λάσπη βουτηγμένος,
με αγωνία ρώτησε αν είδαμε τον Σέφη [Σεραφείμ]
Πέρασε ώρες δύσκολες σε δέντρο γαντζωμένος
κι ο χείμαρρος υπέσκαπτε για να το ξεριζώσει
και σοβαρά κινδύνεψε για να τον παρασύρει.
Για τη ζωή του πάλεψε μ΄αστείρευτες δυνάμεις
και απέφυγε τον θάνατο με τραύματα στο χέρι.
Έχοντας και τη συνδρομή, δύο τριών ανθρώπων,
τις όχθες ερευνούσαμε ψάχνοντας για τον Σέφη.
Κοιτάξαμε επίμονα σε πιθανά σημεία,
αλλά ίχνη δεν βρίσκαμε να δίνουνε ελπίδες.
Αδάμαστος ο χείμαρρος συνέχιζε να ρέει
κι αμείωτος σε ένταση μέχρι το μεσημέρι.
Βρήκαμε τ’ αυτοκίνητο σχεδόν διαλυμένο,
και γυρισμένο ανάποδα στη μέση του χειμάρρου.
Το συγκρατούσαν τα κλαριά ξεριζωμένων δέντρων
και τα νερά το δέρνανε μέχρι την οροφή του.
Πέρασε δωδεκάωρο και σίμωνε η νύχτα,
οι αντοχές τελείωναν και οι πληγές πονούσαν.
Κατάκοποι και νηστικοί και με βρεγμένα ρούχα
νιώθαμε ρίγη στο κορμί και έσβηνε η ελπίδα.
Με κινητό τηλέφωνο είχαμε δώσει στίγμα
να έλθει κάποιο όχημα για να μας μεταφέρει,
γιατί αιμορραγούσαμε χωρίς καμιά βοήθεια.
Δύναμη πυροσβεστικής, λίγο πριν πάρει η νύχτα,
σταμάτησε απέναντι στην όχθη του χειμάρρου,
γιατί ήταν αδύνατο σε μας να πλησιάσει.
Αγρότης διερχόμενος με έναν ελκυστήρα
μας πέρασε απέναντι μέσα απ’ το ποτάμι,
με κίνδυνο να ανατραπεί στην θολωμένη κοίτη.
Σε όχημα πυρόσβεσης μπήκαμε στην καμπίνα,
όπου και μας μετέφερε μέχρι την Ελευσίνα,
για άμεση εισαγωγή στο εκεί Νοσοκομείο.
Κατά την αποβίβαση ήλθαν πληροφορίες
πως οι νεκροί ανήλθανε γύρω στους δεκαέξι
και έρευνες γινότανε για τους αγνοουμένους.
Συγκεντρωμένοι συγγενείς γεμάτοι αγωνία
ρωτούσαν για να μάθουνε κάτι για τους δικούς τους.
Αφού απαλλαχτήκαμε απ’ τα βρεγμένα ρούχα
κι έγινε περιποίηση των ανοιχτών τραυμάτων,
στη διαδικασία μπήκαμε για άλλες εξετάσεις.
Τη σκέψη μας βασάνιζε, αν βρέθηκε ο Σέφης,
κι αν ήτανε στα θύματα ή στους αγνοουμένους.
Εκείνο που φοβόμασταν, μάθαμε πως συνέβη,
μετά την αναγνώριση από τους συγγενείς του.
Η απώλεια του φίλου μας, μας είχε συγκλονίσει
και μείωσε κατά πολύ την ψυχική αντοχή μας.
Το σοκ που είχαμε υποστεί στη δίνη του χειμάρρου,
έγινε αθεράπευτο με τον χαμό του του Σέφη.
Αυτή τη δύσκολη στιγμή σταθήκανε κοντά μας
τα προσφιλή μας πρόσωπα καθώς και ψυχολόγοι.
Η βιβλική καταστροφή που ζήσαμε στη Μάνδρα
μένει στη μνήμη άσβεστη και μέσα στην ψυχή μας.
Εικόνες απερίγραπτες που φυσικές δυνάμεις
σάρωσαν κυριολεκτικά κτίρια και ανθρώπους,
γιατί πολλοί αγνόησαν της φύσεως τους νόμους
και ρέματα ισοπέδωσαν, ανόητα ενεργούντες.
Νιώθαμε ανάγκη απόλυτη, μετά από λίγες μέρες,
να πάμε στην περιοχή που ζήσαμε το δράμα,
να συνειδητοποιήσουμε πώς και γιατί συνέβη.
Βλέποντας τη διαδρομή που είχαμε διανύσει,
παλεύοντας με τα νερά στην κοίτη του χειμάρρου,
ακόμα δεν πιστεύαμε πως είχαμε γλιτώσει.
Εικόνα αποκάλυψης στον τόπο επικρατούσε
και η Μάνδρα είχε τη μορφή καθημαγμένης πόλης.
Σπίτια και καταστήματα, πνιγμένα μες το βούρκο,
βαμμένα απ’ τα λασπόνερα, πάνω από δύο μέτρα,
δεν θύμιζαν με τίποτα πως ήταν κατοικίες
αφού τα ορμητικά νερά τα πάντα είχαν αρπάξει.
Διαλυμένα οχήματα στους δρόμους σκορπισμένα,
σε μάνδρες και σε κάγκελα, σε δέντρα ανεβασμένα,
μάρτυρες ήταν αψευδείς της φονικής πλημμύρας.
Ακόμη, ογκώδη φορτηγά, είχαν την ίδια τύχη,
σύρθηκαν κι ανατράπηκαν μαζί με το φορτίο
κι έγιναν για τους χειριστές παγίδες του θανάτου.
Ο μανιώδης χείμαρρος τις πρωινές τις ώρες,
τον ύπνο διατάραξε και των «κεκοιμημένων»,
τα μνήματα ανασήκωσε, τα έσυρε στους δρόμους,
δημιουργώντας μια φρικτή, μακάβρια εικόνα,
που θύμιζε αναμφίβολα μέρα κοσμογονίας.
Σοκαρισμένοι οι κάτοικοι, μετρούσαν τις πληγές τους
κι ανέμεναν αμήχανοι την κρατική βοήθεια.
ΟΙ υλικές καταστροφές σε χρήμα εκτιμούνται,
αλλά οι ανθρώπινες ζωές αντίτιμο δεν έχουν.
Εικοσιτέσσερα άτομα, μαζί κι ο σύντροφός μας,
με τον απρόσμενο χαμό και άδικο συνάμα,
μέσα στη θλίψη βύθισαν τους συγγενείς και φίλους.
Τα αίτια είναι πολλά, τρανή η τραγωδία,
άλλοι τα ρίχνουν στον καιρό κι άλλοι στην Πολιτεία.
Μνημείο πρέπει να στηθεί σε θεατό σημείο,
με τα ονοματεπώνυμα των άτυχων θυμάτων,
να απαλύνουν οι καρδιές των συγγενών και φίλων
και να θυμίζει στις Αρχές, σ’ όλους τους υπευθύνους,
πως κάθε τους παράλειψη και κάθε αυθαιρεσία,
που αγνοεί προκλητικά της φύσεως τους νόμους,
θα φέρει αναπόφευκτα καταστροφές και πόνο.
Θανάσης Τζιαφέτας
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου