Του Βάγιου Φασούλα
Αξιέπαινη η ιδέα του συγγραφέα και ποιητή Βάγιου Φασούλα να αποχαιρετήσει μ’ ένα βιβλίο του τον εικοστό αιώνα και ταυτόχρονα να καλωσορίσει τον εικοστό πρώτο. Και μάλιστα με τρόπο έμμετρο, πλημμυρισμένο από λυρισμό και συναίσθημα.
Και τι δεν περιέχουν ο…αποχαιρετισμός και το… καλωσόρισμα! Ολοζώντανη παρέλαση των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στον αιώνα που πέρασε. Και όχι μόνον αυτά.
Θα έλεγα ότι συμπυκνώνεται μεγάλο μέρος της ιστορίας της πατρίδας μας. Το καταφέρνει αυτό με τις σύντομες αλλά εύστοχες αναφορές του στα μεγάλα γεγονότα που καθόρισαν τη μοίρα του τόπου μας. Και οι αναφορές αυτές διαποτίζονται πότε από πόνο αβάσταχτο για τις ολέθριες αδελφοκτόνες περιόδους και για τις ποικιλόμορφες ζημιές που ως Έθνος υπεστήκαμε εξ αιτίας αυτών και πότε από έκδηλη περηφάνια και χαρά για τις μεγάλες στιγμές του γένους μας.
Εύκολα κανείς διαπιστώνει ότι όλα αυτά περιχύνονται και μ’ έναν υγιή πατριωτισμό που πάντοτε συνέβαλε και πάντοτε θα συμβάλει στη διατήρηση και διάδοση της Ελληνικής παράδοσης και του μοναδικού και πολυτιμότατου πολιτισμού μας, στοιχεία που βοηθάνε να δίνουμε κάθε φορά το στίγμα μας και που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ολόκληρου...
Και το…καλωσόρισμα στο νέο αιώνα δίνει στον ποιητή-συγγραφέα την ευκαιρία να διατυπώσει μέσα από δεκάδες στροφές την εσώψυχη προσδοκία του για το πώς θέλει να είναι η νέα εκατονταετία που μόλις άρχισε, αφήνοντας έντεχνα και ένα είδος μυστηρίου για το τι άραγε μας επιφυλάσσει…
Χίλιες σαράντα τέσσερις στροφές!! Ένα βιβλίο-ποίημα. Και τι ποίημα! Ένας ύμνος στην Πατρίδα μας Μια ξεκούραστη διαδρομή στα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τον αιώνα που έφυγε. Μια ματιά αναλυτική και συνθετική ταυτόχρονα. Με αισθήματα αγάπης και πόνου, χαράς και περηφάνιας, με γλυκύτατες αναφορές στην Ελλάδα μας, με έναν τρόπο μοναδικό, ξεχωριστό και ιδιόμορφο που σε κάνει να διαβάσεις το βιβλίο μονορούφι και να αναρωτηθείς: Πόσο πλούτο άραγε μπορεί να έχει ένας ποιητής μέσα του;
Πόση αγάπη για την πατρίδα χωράει η ψυχή ενός ανθρώπου; Και πόση ευαισθησία, πόσο πόνο και καημό γιο όσα οδυνηρά συνέβησαν και συμβαίνουν;
Χίλιες σαράντα τέσσερις στροφές πλημμυρισμένες από Ελλάδα και φως, από αγάπη και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για έναν κόσμο ειρηνικό και ευτυχισμένο, για μια κοινωνία που μπορεί και πρέπει να είναι ανθρώπινη.
Αλήθεια, πόσες φορές πολλές από τις παραπάνω υπογραμμισμένες αξίες δεν περιέχονται στις παρακάτω στροφές του βιβλίου όπου φέρεται να μιλά η Ελλάδα…
«Όπως κι αν λέγονται αυτοί χρώμα, φυλή, θρησκεία,
το χέρι μου σαν αδελφή τους δίνω κι ευλογία!
Όπλα πετάξτε μακριά στη γη ν’ αγκαλιαστούμε
πριχού να είναι πια αργά και όλοι μας χαθούμε…»
Και ο Βάγιος Φασούλας τελειώνει το βιβλίο του ως εξής:
«Νιώθω σαν φύλλο, σαν πουλί απ’ την αναφορά μου
και μια καινούρια πια αρχή ας κάνουν τα παιδιά μου.
Ελλάδα μου, μητέρα μου, θεά και ομορφιά μου
γαλανοπεριστέρα μου, ελπίδα και χαρά μου»
Πιστεύω ότι όσα και να γράψει κανείς γι’ αυτό το βιβλίο δεν αρκούν για να αποδώσουν τον πλούτο των εικόνων και των συναισθημάτων καθώς και τον έντονο λυρισμό που ενυπάρχουν σ’ αυτό το υπερχιλιόστροφο ποίημα, που η ανάγνωσή του μας κάνει οπωσδήποτε πλουσιότερους…
Νυρεμβέργη, Ιούλιος 2001
Παναγιώτης Γιωτάκης
Όσο τη μάνα τη γλυκιά, που μ’ έφερε με γέννα
και βόγκηξε μαρτυρικά για να τα βγάλει πέρα,
πιότερο κι απ’ τη μάνα μου αγάπησα εσένα
κι από στοργή η μέρα μου δυνάμων’ ολοένα,
πα στ’ αφράτα στήθια σου, τα μοσχομυρισμένα
αχόρταστα το γάλα σου βύζαξα από σένα.
* * *
Στα στήθια μου από παιδί
σ’ είχα βαθιά κρυμμένη,
μέσα στα μάτια μια ρωγμή
για σένα φυλαγμένη,
για να περνά απ’ τη ματιά
δέσμη φωτός και θέρμη
ν’ απλώνεται σαν τη φωτιά
σ’ όλη την Οικουμένη.
Φως σ’ είχα μέσα μου βαθιά
στο είναι, στην ψυχή μου
για να μου δείχνει καθαρά
το δρόμο στη ζωή μου.
Αδιάκοπα για να σκορπά
το αστραφτερό σου φως
ως πέρναγε απ’ τη ματιά
σαν αστραποκεραυνός.
Έτρεχες πάντα βιαστική,
τρανά τα βήματά σου
και τις Ηπείρους με ραβδί
που έβρισκες μπροστά σου,
τις άγγιζες, τις φώτιζες
τις νόμιζες παιδιά σου
και τη σοφία σκόρπαγες
με όλη την καρδιά σου.
Κι έτρεχες, ω ναι, έτρεχες σαν μαραθωνομάχος
να τους προλάβεις, έλεγες, κι έμεινα 'γω μονάχος!
Πολλές φορές δε σ’ έφτανα έφευγες και χανόσουν
στα γοερά μου κλάματα πάλι ξαναφαινόσουν.
Και λέγαμε και λέγαμε για σένα και για μένα
λόγια πολλά και κλαίγαμε, Ελλάδα μου, για σένα!
Μύριες περάσαμε βραδιές φτάσαμε ως τ’ αστέρια
κι οι εποχές σαν αρετές αδράχτια μας και χτένια…”
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου