Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Μαρίνα»
(Τιμής ένεκεν το αφιέρωμα στην αιώνια μνήμη των δυο μικρών, ηλικιακά, πρωταγωνιστών του «Μαρίνα»: Του «Μάνου» (έφυγε πριν λίγα χρόνια) και του «Μέλτου» (έφυγε πρόσφατα, ανήμερα Χριστουγέννων).
Εκεί λοιπόν στην παρέα με τους άνδρες βρίσκονταν κι ο Μέλτος, που παρόλο ζαβολιάρης, όλοι τον ήθελαν στην παρέα τους. Ακόμα και οι γυναίκες από τη διπλανή μεριά έστηναν αφτί να ακούσουν τι παραμύθια τους έλεγε τώρα ο Μέλτος. Παλαβό και ντιλνό (τρελό) τον έλεγαν το Μέλτο, αλλά ήταν τετραπέρατος κι είχε και άλλες τρέλες που δεν τις ήξερε κανείς. Πού και πού, πότε με τον πατέρα του, πότε με κάποιον μπάρμπα του τον έπαιρναν κι αυτόν στην πόλη όταν πήγαιναν για κάποια ψώνια.
Έτσι λοιπόν ο Μέλτος άρχισε να τους λέει με κάθε λεπτομέρεια για τη χτεσινή ημέρα που πήγε στην πόλη με έναν μπάρμπα του και αφού έκαναν λίγα ψώνια ο μπάρμπας άφησε το Μέλτο στην πλατεία να τα φυλάει κι αυτός πήγε να φέρει κι άλλα ψώνια. Την αφήγησή του ο Μέλτος την έκανε πολύ παραστατικά ενώ επαναλάμβανε συχνά πως χτες γνώρισε έναν καλό φίλο…
Κάθισε ο Μέλτος στο ίδιο παγκάκι, που λίγο πριν είχε καθίσει η Μαρίνα με το Ντίνο, να περάσει η ώρα περιμένοντας το μπάρμπα του. Κοιτούσε δω κι εκεί στην πλατεία και τους ανθρώπους που τη διέσχιζαν μέχρι που απ’ την άλλη μεριά της πλατείας βλέπει έναν νεαρό να κρατά στο ένα χέρι του ένα κοντάρι με λαχεία, στο άλλο να έχει ένα μάτσο, να φωνάζει διαλαλώντας το εμπόρευμά του και όσους συναντούσε μπροστά του τους παρότρυνε να αγοράσουν:
-Πάτε, τυχελά λαχείααα! Εδώ τα πολλά λεφτά, έλεγε τρώγοντας το «ρ».
Νέος κάπου δεκαεννιά χρονών, αρκετά συμπαθητικός, με γλώσσα που κολλούσε στις λέξεις που είχαν «ρ» και «θ» με μάτια που το ένα κοιτούσε εδώ και το άλλο αλλού, αφού έφερε μια γύρα στην πλατεία και δεν έδωσε τίποτα, ήρθε κι έκατσε στο παγκάκι που κάθονταν ο Μέλτος.
Ακούμπησε το κοντάρι ανάμεσα στα γόνατά του, έβγαλε ένα μαντήλι και σκούπισε τον ιδρώτα από το πρόσωπό του. Μη δίνοντας σημασία στον διπλανό, που τον κοιτούσε περίεργα, έβγαλε τα λεφτά από την τσέπη του, τα έριξε μια ματιά και μουρμούρισε τσατισμένος:
-Τσι πούστηδες! Φτου, κάνει κι έφτυσε κάτω βάζοντας τα λεφτά στην τσέπη του. Ούτε πέντε φάνκα σήμελα.
Στήριξε τα δυο του χέρια στο κοντάρι, έφερε μια γύρα με τα μάτια την πλατεία και γυρνώντας προς το μέρος του Μέλτου του λέει:
-Ε συ, φίλε, τυχελάκιας φαίνεσαι. Πάλε κάνα λαχείο.
Ξαφνιάστηκε ο Μέλτος όταν είδε το λαχειοπώλη να γέρνει ελαφρά το κοντάρι προς το μέρος του, να του μιλά, να τον κοιτά με το ένα του μάτι και το άλλο να κοιτά άλλού. Κοίταξε πίσω του μήπως είναι κάποιος άλλος και δεν είδε κανέναν.
-Σι μένα μιλάς.
-Ντιπ, γκαβός, είσαι. Βλέπεις κάναν άλλο εδώ πέλα. Πάλε κάνα λαχείο να γίνεις λεφτάς, έλα πάλε, του λέει ο λαχειοπώλης και πλησιάζει το κοντάρι πιο κοντά κι ο Μέλτος έκανε προς τα πίσω.
-Σιγά λε, στλαβέ, τα με βγάλ’ ς το μάτ’
-Έλα πάλε αυτό που κλέμετε, είν’ τυχελό.
-Γιατί δεν το κλατάς εσύ να γέν’ς εσύ πλούσιος.
-Πάλε βλε, χαζέ, που σου λέω κι άφ’ τα λόγια
-Καλά, καλά, τα πάλω ένα, αλλά τλάβα το παλούκ’ παλέκια’, του λέει και πιάνοντας το ματσάκι πήρε ένα λαχείο.
-Τι ένα μαναχά! του λέει προσπαθώντας να τον κοιτάξει και με τα δυο μάτια.
-Αν πάλω κι άλλου εσύ τι τα κελδίσ’
-Δώμ’ ένα τάλιλο και καλό τυχελό.
Περιεργάστηκε ο Μέλτος το λαχειοπώλη που εκείνος εξακολουθούσε και τον κοιτούσε με το ένα μάτι. Δίπλωσε το λαχείο και βάζοντάς το στην τσέπη του λέει:
-Από πού είσαι, βλε πατλιότ’.
-Από δω. Γιατί δε σε γεμίζει το μάτι; Εσύ από πού είσαι;
-Ε α, από δω σακάτ’ (προς τα κάτω). Δεν μ’ λες, να σε λοτίσω. Μπας κι γνωλίζ’ κάναν Ντίνου;
-Ντίνο, Ντίνο. Ξέλω κάνα δυο. Γιατί λωτάς κουμπάλε;
Κουβέντα από δω κουβέντα από κει κατάφεραν να συνεννοηθούν και να βρουν το Ντίνο που ήθελε ο Μέλτος.
-Α έτσι ε; Απ’ το χωλιό σου πήλε κοπέλα ο Ντίνος, λέει έκπληκτος ο λαχειοπώλης. Τσ! τσ! Τι λες λε φίλε και να μην το ξέλω. Ε α, κάνει ο λαχειοπώλης που τον έλεγαν Μάνο, που μένει στη γειτονιά του Ντίνου και είναι συνομήλικοι και παιδικοί φίλοι. Βλε, το Ντίνο, και δεν πήλα χαμπάλι, βλε γαμώτο, λέει και ρίχνει ένα φάσκελο στο κούτελό του.
-Έγιναν όλα στο τσάκα, φίλε Μάνο. Σαν του σκύλου από αλάλγα τη μύλισε και κόσιεψε κοντά της. Κοπέλα με τα ούλα της, η Μαλίνα.
-Σιγά λε, ο Ντίνος δεν έτλεξε ποτέ πίσω από κοπέλα. Αυτές τλέχουν, του απαντά πειραγμένος. Τι νομίζεις πως είναι ο Ντίνος; Φουστανάκιας; Βλε το Ντίνο να μην το πάλω χαμπάλι, έκανε πάλι ο Μάνος. Βλε τόσα κολίτσια τον ήθελαν εδώ στο μαχαλά μας, πώς βλέτηκε σε χωλιό.
-Φαίνεται εδώ εσείς δεν είχατε Μαλίνες.
-Μπα! Μαλινούλες έχουμε να δεις να αλλητωλίσεις.
-Να δεις πλώτα τη δική μας τη Μαλίνα κι μετά τα λέμε, απαντά ο Μέλτος και τον πιάνουν τα γέλια. Χι! χι! έκανε και του Μάνου του φάνηκε πως χλιμίντριζε.
-Τι γελάς, βλε, βλαχαδελό, α; Τι γελάς; Βλέπεις κάναν κώλο γανωμένο ή ξεβλάκωτο; Οι χαζοί γελάν σαν κι σένα.
-Χο! χο! βλε Μάνο! Καλά ντε, μην τσιτώνεσαι. Εγώ τσι ξέλω και τσι δυο, τα τσούξαμε τσι αλαβώνες κι με τον Ντίνου γίναμε και φίλ’.
-Χα! χα! με τη σειρά του γελά τώρα ο Μάνος ειρωνικά και τον κοιτά με το ένα του μάτι ενώ το άλλο κοιτούσε έξω από την πλατεία. Χα! κάνει με σαρκασμό. Φίλο λέει, τι να σε κάνει εσένα, βλε μούλγε. Φίλος του εγώ είμαι κι ο ξάδελφος ο Παύλος. Άι, παλάτα με, του λέει κι έκανε να σηκωθεί.
-Καλά ντε, καλά δεν σ’ είπα κι καμπούλι, του απαντά ο Μέλτος κοιτώντας το αμέτοχο στην κουβέντα μάτι του Μάνου και τον κρατά απ’ το χέρι. Κάτσι να πούμε κι άλλες κουβέντες. Είσαι τσίφτης κι μ’ αλέσεις.
-Πλέπει να πάω για δουλειά. Η μάνα μ’ πελιμένει να την πάω ψωμί και λεφτά για τον πατέλα μου που είναι άλλοστος κι συ λες χαζαμάλες.
-Φίλε να πάλω ακόμα ένα λαχείο, λέει ο Μέλτος και βγάζει λίγα λεφτά. Δυο τάλαρα ξερά είχε στην τσέπη του. Να πάλε το ’να για το λαχείο και τ’ άλλο για τον πατέλα σου.
Πήρε το δεύτερο λαχείο ο Μέλτος κι ο Μάνος τον ευχαρίστησε για την έξτρα βοήθεια. Πιάσανε την κουβέντα για διάφορα πράγματα κι ο Μάνος ρώτησε πάλι τον Μέλτο:
-Κι είναι καλό κολίτσι, η Μαλίνα;
-Κουκλί, η κελατίνα, κουκλί, του απαντά ο Μέλτος. Τα τη δεις κι μετά μου λες. Άφκε τώλα αυτούς, καλά είναι, του λέει και τον πλησίασε λίγο στο αφτί λέγοντας κάτι άλλο και ο Μάνος ξαφνιάστηκε και πετάχτηκε όρθιος.
-Α! Εσύ είσαι και πουτανιάλης, βλέπω! Ου! σαν δεν ντλέπεσαι λίγο, του απαντά ο Μάνος όταν ο Μέλτος τον ρώτησε να του πει πού βρίσκονται τα «μποντέλα». Τον κοιτούσε όρθιος όπως ήταν και τον περιεργάζονταν με τα αγνά μάτια του, που για μια στιγμή είχαν αγριέψει. Τελικά κοίταξε προς ένα σημείο της πόλης, μετά σε άλλο και σηκώνοντας το χέρι του ’δειξε μερικές κατευθύνσεις με το δάχτυλο σα να τρυπούσε τα αόρατα ροζ πέπλα τους.
-Τόσα πολλά μοντέλα έχ’τε, βλε; Πω! πω! Την άλλη φολά τέλω να με πας. Να πάμε αντάμα, τα δώκω εγώ τα λεφτά.
-Πω, πω, πω! μακλιά. Στα πουτανοβγάλματα δεν πάω εγώ. Άμα σε πιάσουν ψείλες, κάηκες. Είχε πιάσει ένας φίλος μου μέχλι τα φλύδια βγήκανε και τα ’χε κοκκινίσει απ’ το ξύσιμο σαν το κώλο τσι μαϊμούς και χώλια που πελπατούσε και ξύνονταν συνεχώς, να εδώ, λέει ο Μάνος και του δείχνει με το δείκτη του χεριού του τα γεννητικά του όργανα. Α μπα, να μένει το βύσσινο, φίλε, δε χάζεψα. Να εκεί, πίσω στο σοκάκι είναι μπόλικες, λέει δείχνοντας πάλι με το χέρι του. Εκεί να πας, αυτές οι κοκότες έχουν χαλτί από γιατλό.
-Σώπα βλε, τώλα τ ’ακούω αυτό. Ψείλες, λέει;
-Ε άμα τ’ ακούς τώλα, άκου το καλά. Αμ τι νόμισες. Ντιπ χαζός είσαι, να πας να ψειλιάσεις; Κι εσένα άμα σε δουν και χωλιατόπαιδο, ε α, τα σε αλλάξουν τα φώτα κι οι ψείλες κι οι τσούλες. Άντε, φεύγω τώλα και φχαλιστώ για τα λεφτά λέει ο Μάνος και δίνει το χέρι του. Μπορεί να έλτω στο χωλιό σου. Εκεί, εκεί, φίλε, έχετε ψείλες;
-Όχι, φίλε, τέτοιες όχι, αλλά έχουμε άλλες.
Χαιρετήθηκαν σαν παλιοί καλοί φίλοι σφίγγοντας τα χέρια κι εκείνη τη στιγμή στην άλλη άκρη της πλατείας φάνηκε ο μπάρμπας του Μέλτου φορτωμένος. Ο Μέλτος πήγε προς τη μια μεριά να βοηθήσει το μπάρμπα του, ο Μάνος προς την άλλη με το κοντάρι ψηλά και το ματσάκι απλωμένο φώναζε:
-Λαχείααα! Πάτε τυχελά λαχεία!…
Βάιος Φασούλας
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου