της Μαρίας Χιόνη, μεταπτυχιακή Παθολογικής Φυσιολογίας, Ιατρικής Σχολής, ΕΚΠΑ, medlabnews.gr
Στην αρχαία Eλλάδα, ο Iπποκράτης ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε με τις θεραπευτικές ιδιότητες του θαλασσινού νερού. Ήδη όμως από την εποχή του Ηρόδοτου αναφέρεται η χρήση της θαλασσοθεραπείας στην αντιμετώπιση ορισμένων παθήσεων. Στην Κω, τον 4ο αιώνα π. X., ο Ιπποκράτης ιδρύει στην ιδιαίτερή του πατρίδα το σημαντικότερο από τα 300 συνολικά Ασκληπιεία της αρχαίας Ελλάδας, σε ένα εντυπωσιακό τοπίο γεμάτο κυπαρίσσια και πεύκα, αλλά με θέα στη θάλασσα. Οι θεραπευτικές ιδιότητες του θαλασσινού νερού ήταν γνωστές ήδη από την εποχή του θεμελιωτή της ιατρικής επιστήμης και πατέρα της υδροθεραπείας. Το μαρτυρά η δομή του Ασκληπιείου, όπου κρήνες, δεξαμενές θαλασσινού νερού και λουτρά είχαν την τιμητική τους. Τα ιστορικά συγγράμματα αναφέρουν τη θαλασσοθεραπεία ως μέθοδο αντιμετώπισης ασθενειών, από την εποχή του Ηροδότου και του Ευριπίδη. Το θαλασσινό νερό, πολύ περισσότερο από το κοινό πόσιμο νερό, θεωρείται από αρχαιοτάτων χρόνων άριστο μέσο κάθαρσης. «Θάλασσα κλύζει πάντα των αθρώπων κακά» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ευριπίδης στην τραγωδία του Ιφιγένεια η εν Ταύροις, δηλαδή «η θάλασσα καθαρίζει όλα τα κακά των ανθρώπων». Το αρχαίο απόφθεγμα έγινε σύγχρονη μέθοδος εναλλακτικής θεραπείας όταν στα 1899 ένας Γάλλος επιστήμονας ο Ρενέ Quinton, ανακάλυψε επιστημονικές βάσεις στην αρχαία θεραπεία της θαλασσοθεραπείας. Ο Γάλλος επιστήμονας, απέδειξε επιστημονικά ότι το θαλασσινό νερό έχει την ίδια σύσταση µε το πλάσμα του αίματος. Λίγο αργότερα δημιουργήθηκαν τα πρώτα κέντρα θεραπευτικής αγωγής με βάση το θαλασσινό νερό.
Το θαλασσινό νερό περιέχει και τα 92 μεταλλικά στοιχεία που βρίσκονται στη φύση και στον οργανισμό μας. ......................
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου