Η Γεροβασίλη μπορεί να μην το ξέρει, όμως ο Μιχόπουλος που της γράφει τις δηλώσεις σίγουρα το ξέρει: όταν επαναλαμβάνεις ότι έχεις πιστή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, τότε υπάρχει πρόβλημα μ' αυτή την πλειοψηφία. Γι' αυτό και η «είδηση» βρισκόταν στο μήνυμα που η κυβερνητική εκπρόσωπος έστειλε προς όσους από τους 153 σκέφτονται να καταψηφίσουν το Ασφαλιστικό ή τις ρυθμίσεις για τους αγρότες: δεν ανησυχούμε, γιατί έχουμε καβάτζα βουλευτές. Εσείς ν' ανησυχείτε ότι θα έχετε την τύχη του Λαφαζάνη και της Ζωής.
Υπάρχει καβάτζα; Αν εξαιρέσουμε τον Λεβέντη, που ξαφνικά κατέστη κεντρικός «παίκτης» στο αστικό πολιτικό παιχνίδι και χορεύει καθημερινά καντρίλιες στα ΜΜΕ, λόγος γινόταν για τη Μάρκου (πρώην ΔΗΜΑΡ, νυν Ποτάμι), ενδεχομένως και για έναν άλλο Ποταμίσιο. Μέχρι που έπεσε σαν βόμβα η είδηση ότι υπάρχουν και καραμανλικοί της ΝΔ που φλερτάρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ! Είδηση που φρόντισε να αναμοχλεύσει ο Καμμένος, βγαίνοντας στην εκπομπή του Πρετεντέρη. Κρίση περνάει η ΝΔ, ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, οπότε γιατί να μην κάνουν και οι Τσιπροκαμμένοι τη σπέκουλά τους;
Αυτό δε λέγεται αποστασία; Οχι, απάντησε με γεμάτο το στόμα ο Καμμένος. Αποστασία κάνουν οι ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που ενώ ψήφισαν το Μνημόνιο το καλοκαίρι, τώρα αρνούνται να ψηφίσουν τους εφαρμοστικούς του νόμους. Οι βουλευτές που θα ψηφίσουν αυτούς τους νόμους θα είναι συνεπείς με τη θετική ψήφο που έδωσαν στα νομοθετήματα του Ιούλη και του Αυγούστου. Αντε τώρα εσύ να βγάλεις άκρη. Από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ που διαφωνούν, ο Τσίπρας με τον Καμμένο ζητούν να παραδώσουν την έδρα τους (ο Γαβρίλος το έκανε, ο Παναγούλης και ο Νικολόπουλος όχι), ενώ από τους βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης ζητούν να διαφοροποιηθούν από τη γραμμή του κόμματός τους, να κρατήσουν την έδρα και να στηρίξουν την κυβέρνηση.
Επειδή ολόκληρη τη Δευτέρα έγινε το σχετικό πατιρντί, που κατέδειξε ότι η κυβέρνηση φοβάται για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της (η ίδια η κυβέρνηση, άλλωστε, άνοιξε το θέμα, κανένας άλλος), ο Τσίπρας βγήκε το πρωί της Τρίτης να μιλήσει στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, κλείνοντας υποτίθεται τα σενάρια περί «οικουμενικής» ή «κυβέρνησης τεχνοκρατών» και καταγγέλλοντας τους εραστές της «αριστερής παρένθεσης».
Υπάρχει σχεδιασμός «αριστερής παρένθεσης»; Από ποιον; Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, που έκαναν τέτοια όνειρα πριν από ένα χρόνο, είναι και οι δύο στην απέξω. Ο μεν Σαμαράς τρώει τις συνεχείς ροχάλες του Βαγγέλα και σκουπίζεται, ο δε Βενιζέλος έχει μετατραπεί σε κοινοβουλευτικό μαϊντανό, που παίρνει το λόγο με οποιαδήποτε αφορμή και κάνει πολιτικές ομιλίες εφ' όλης της ύλης, τις οποίες η Φώφη ποτέ δεν κάθεται ν' ακούσει (φροντίζει εκείνη την ώρα να πάει να φρεσκάρει το μακιγιάζ). Ποιος κάνει σχέδια «αριστερής παρένθεσης»; Ο ανύπαρκτος αρχηγός της ΝΔ; 'Η μήπως η Φώφη και ο Σταυράκης με τις ισχνές κοινοβουλευτικές ομάδες; Η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Γιούνκερ, ακόμα και ο Σόιμπλε στηρίζουν Τσίπρα. Η πλειοψηφία των ελληνικών αστικών ΜΜΕ μέμφεται τα κόμματα της μνημονιακής αντιπολίτευσης επειδή αρνούνται να υπερψηφίσουν τους εφαρμοστικούς νόμους (είναι χαρακτηριστικό το «σκίσιμο» του Θεοδωράκη από τον Χατζηνικολάου και την παρέα του).
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η αντιπολίτευση, αλλά η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Σ' αυτήν την ΚΟ έστειλε μήνυμα ο Τσίπρας: μη νομίζετε ότι θα πάω σε «οικουμενική» ή σε «κυβέρνηση τεχνοκρατών», ώστε κάποιοι από εσάς να έχετε την πολυτέλεια να καταψηφίζετε και να το παίζετε μάγκες. Θα παραιτηθώ και τότε εσείς θα χάσετε όσα σας προσφέρει η εξουσία. Αυτό το μήνυμα, όμως, μοιάζει με μπλόφα μεθυσμένου χαρτοπαίκτη που έχει δείξει όλα τα χαρτιά του. Θα δείξει αν όλοι οι συριζαίοι θα ψηφίσουν το Ασφαλιστικό και τα υπόλοιπα. Αν το κάνουν, δε θα είναι επειδή τους εκβίασε ο Τσίπρας, αλλά επειδή δε θέλουν να χάσουν την επαφή με την καρδάρα με το μέλι. Αν υπάρξουν βουλευτές που θα καταψηφίσουν, τότε τα πράγματα θ' αλλάξουν, καθώς η κυβέρνηση θα τεκμαίρεται ότι έχει χάσει τη δεδηλωμένη και θα βρίσκεται υπό συνεχή πολιτική κατηγορία και υπό την απειλή μιας πρότασης μομφής που μπορεί να υποβληθεί εναντίον της. Μια τέτοια κυβέρνηση δύσκολα μπορεί να προχωρήσει (για μακροημέρευση δεν μπορεί να γίνεται λόγος).
Πανικός
Αυτό ακριβώς φοβάται ο Τσίπρας και για να φοβάται κάτι περισσότερο από εμάς (που δε συμμετέχουμε στις συριζαίικες ίντριγκες) ξέρει. Γι' αυτό πίεσε να γίνει η σύσκεψη στο προεδρικό μέγαρο, ελπίζοντας ότι κάτι μπορεί να βγάλει. Δηλαδή, να θέσει τη μνημονιακή αντιπολίτευση υπό την πίεση και των εγχώριων συγκροτημάτων των ΜΜΕ και των ιμπεριαλιστών δανειστών. Γι' αυτό ο Βαγγέλας είπε κάποια στιγμή με νόημα: «Νομίζει ο Τσίπρας ότι θα μας τραβήξουν κάποιοι το αυτί;».
Οπως γνωρίζουμε, από τη σύσκεψη του προεδρικού δεν βγήκε τίποτα, εκτός από μια γενικόλογη ανακοίνωση για το προσφυγικό, χωρίς μάλιστα τη συμφωνία της ΝΔ που κατέγραψε συνολική επιφύλαξη (και για το προσφυγικό). Το ΠΑΣΟΚ κατέγραψε ειδική επιφύλαξη για το Ασφαλιστικό, προβάλλοντας το αυτονόητο. Οτι «για το ζήτημα του Ασφαλιστικού το πεδίο διαλόγου είναι η Βουλή και όχι η σύσκεψη των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Και κάνοντας αριστερή πλειοδοσία: «Σε καμία περίπτωση η Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν θα ψηφίσει στη Βουλή μείωση των συντάξεων».
Στο μεταξύ, βγαίνοντας από το προεδρικό, όλοι φρόντισαν να «στολίσουν» τον Τσίπρα με διάφορα «κοσμητικά», ενώ ο Κουμουτσάκος είχε φροντίσει να τσακωθεί με τη Γεροβασίλη ενώπιον των δημοσιογράφων. Ηταν απ' όλες τις απόψεις ένα φιάσκο για τον Τσίπρα.
Κατάντια
Το μόνο σίγουρο είναι πως η σύσκεψη του προεδρικού μας «σύστησε» τον πιο ευτυχισμένο αυτή την εποχή Ελληνα. Ο Βασίλης Λεβέντης, ένα προϊόν της λεγόμενης trash tv, όχι μόνο μπήκε στη Βουλή, αλλά αυτή τη στιγμή μοστράρει ως ο μοναδικός εν δυνάμει εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας.
Ο ίδιος ο Τσίπρας «σημείωσε» στη σύσκεψη του προεδρικού το στοιχείο της… ανιδιοτέλειας που επέδειξε ο Λεβέντης, όταν δήλωσε: «θέλω τη συναίνεση χωρίς ανταλλάγματα». Και μετά βγήκε ο Φλαμπουράρης και δήλωσε, με το γνωστό «άνετο» καφενειακό του ύφος, ότι επίκειται συνάντηση Τσίπρα-Λεβέντη και ότι ο Λεβέντης μπορεί να στηρίξει την κυβέρνηση ακόμα και αν δε γίνουν δεκτοί όλοι οι όροι που έχει θέσει. Από κοντά όλα τα «καρτάλια» των ΜΜΕ, έπεσαν πάνω στον Λεβέντη που ξαφνικά κατέστη μεγάλη πολιτική προσωπικότητα. Απολαμβάνοντας τη δημοσιότητα και αισθανόμενος ότι τώρα ήρθε η ώρα της δικαίωσής του (σαν την Εφη Θώδη που κάποια στιγμή την έκαναν… μανεκέν), ο Λεβέντης άρχισε τα δικά του: δε θα γίνω εγώ αποκούμπι του Τσίπρα, δε θα γίνω Κουβέλης, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 11 προδότες βουλευτές (αλήθεια, ποιος του είπε τον αριθμό, μήπως κάποιος συνομήλικός του εκεί που έπιναν φραπέ;), να γίνει οικουμενική με τη συμμετοχή της ΝΔ και άλλα τέτοια.
Δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει το φλερτ με τον Λεβέντη (που σίγουρα έχει παρασκήνιο εδώ και καιρό), όμως και μόνο το γεγονός ότι ο Τσίπρας από τη μια και ο αστικός Τύπος από την άλλη αντιμετωπίζουν αυτόν τον άνθρωπο ως μεγάλη πολιτική προσωπικότητα δείχνει την κατάντια της αστικής πολιτικής.
Μια παλιά ιστορία
Στις 15 Ιούνη του 2011, μήνες πριν από τη σύσκεψη των Καννών και το «κλώτσημα» του Παπανδρέου από τους Μέρκελ-Σαρκοζί, ο τότε πρωθυπουργός τελούσε υπό παραίτηση για μισή μέρα. Παραιτήθηκε το μεσημέρι εκείνης της μέρας ενώπιον του Σαμαρά, προκειμένου να σχηματιστεί «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» χωρίς τον ίδιο στην πρωθυπουργία. Το βράδυ και ενώ οι δεξιοί είχαν κάνει βούκινο το θέμα, οι υπόλοιποι χοντροπασόκοι τον έπεισαν να μην παραιτηθεί. «Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί ένας πρωθυπουργός που το μεσημέρι παραιτείται και το βράδυ ξεπαραιτείται; Τελειωμένος». Ετσι σχολιάζαμε τότε τα γεγονότα, για να επιβεβαιωθούμε μερικούς μήνες αργότερα.
Τηρουμένων των αναλογιών, ο Τσίπρας βρίσκεται πριν τη δική του «15η του Ιούνη». Και πασχίζει να μη βρεθεί στη θέση του Γιωργάκη. Να μη βρεθεί, δηλαδή, χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τον εξαναγκάσουν να παραδώσει την πρωθυπουργία σε κάποιον «Παπαδήμο». Γι' αυτό και οι κινήσεις του δεν έχουν ειρμό, δεν έχουν εσωτερική συνοχή. Τη μια μέρα ζητάει σύσκεψη στο προεδρικό για να πάρει συναίνεση και την επομένη καταγγέλλει σχέδια για «αριστερή παρένθεση» και αποκαλεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης «σκυλιά που ουρλιάζουν» πίσω από το μνημονιακό «καραβάνι» που ο ίδιος οδηγεί. Τη μια μέρα βάζει την εκπρόσωπό του να μιλήσει για επερχόμενη διεύρυνση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και την άλλη προσπαθεί να «μαζέψει» την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ επισείοντας τον κίνδυνο απώλειας της εξουσίας. Ενας πρωθυπουργός που αισθάνεται σίγουρος για την πολιτική του και για το κόμμα του δεν τα κάνει αυτά. Οταν αρχίζει και τα κάνει, σημαίνει πως έχει ήδη αρχίσει να τα χάνει.
ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ http://ift.tt/1ToXvkG
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου