Η για «πρώτη φορά Αριστερά», όπως αυτάρεσκα εκπέμπεται από τα χείλη των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θέλοντας, προφανώς, να προσδώσουν μια «ιστορική» αποστολή στο έργο τους, σε πολύ σύντομο διάστημα στην κυβερνητική εξουσία έδειξε το «πραγματικό του πρόσωπο», που καλύπτονταν πίσω από την «αιθαλομίχλη» ενός απλόχερα ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού λόγου, που έδωσε μεγάλες ελπίδες στις ρημαγμένες από τον μνημονιακό «οδοστρωτήρα» λαϊκές τάξεις.
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Site: http://ift.tt/233Q8ox
Twitter: @PapasimosG
Η συντελεσθείσα βαθμιαία μνημονιακή «μετάλλαξη» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με την ψήφιση των σκληρών μονεταριστικών μέτρων τον περασμένο Μάιο, καθώς και των μόνιμων μνημονιακών μηχανισμών, με έντονο «άρωμα αποικιοποίησης» (αυτόματος δημοσιονομικός «κόφτης», υπερταμείο), μπορεί να μας θλίβει και να ξεπερνά ακόμα και τις χειρότερες φοβίες μας, αντικειμενικά, όμως, δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία», αν κανείς, ψύχραιμα και από απόσταση, προσεγγίσει το επίμαχο ζήτημα.
Η «κρατικοποίηση» των κομμάτων της Αριστεράς (οποιασδήποτε αποχρώσεως, σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής και ανανεωτικής – ευρωκομμουνιστικής) αποτέλεσε, δυστυχώς, κατά την ιστορική διαδρομή, την μεγάλη επαναλαμβανόμενη «πληγή», τόσο στις άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες, όπου έχουμε την πλήρη ενσωμάτωση και την απόλυτη ιδεολογική και πολιτική «αφυδάτωση» του μεγάλου σοσιαλιστικού Κινήματος, που δημιούργησε το Κράτος Πρόνοιας στην μεταπολεμική Δυτική Ευρώπη, όσο και στην Χώρα μας, που, λόγω των ιστορικών ιδιαιτεροτήτων της, ακολουθεί «ασθμαίνουσα» τις εξελίξεις.
Ειδικότερα, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, η πλήρης κρατικοποίηση του αρχικά ριζοσπαστικού και αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού κόμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατά την δεκαετία του 1970 και μέχρι τα μέσα του 1980 (τότε υπήρξε για πρώτη φορά κυβερνητική αριστερή προσπάθεια στην Μεταπολίτευση), υπήρξε η βασική αιτία του πολιτικού και ιδεολογικού «εκφυλισμού» του στην συνέχεια, παρά το σημαντικό έργο, που προσέφερε στην Ελλάδα κατά την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής του (1981 – 1985).
Η επανάληψη του φαινομένου της κρατικοποίησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., χωρίς, μάλιστα, ιδιαίτερες αντιστάσεις και αντιδράσεις, που, για την Ιστορία, υπήρξαν στον χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκείνης της περιόδου, οφείλεται στον χαρακτήρα αυτού του κόμματος ως ιδιότυπου πολιτικού σχηματισμού, χωρίς μαζικότητα και λαϊκή αντιστοίχιση στους κοινωνικούς θεσμούς και χωρίς απόλυτα καθαρές θέσεις στα ζητήματα της εξάρτησης και της εθνικής κυριαρχίας.
Αξιοποιώντας τα κοινωνικά και πολιτικά «συντρίμμια» του μνημονιακού «οδοστρωτήρα» και την πλήρη απονομιμοποίηση των πολιτικών δυνάμεων του δικομματισμού, αποτέλεσε την «φαντασιακή» κινητήρια δύναμη των αντιμνημονιακών λαϊκών δυνάμεων, που συστοιχήθηκαν γύρω από αυτόν, όπως και άλλες μικρότερες πολιτικές συλλογικότητες (όπως, για παράδειγμα, το «ΠΡΑΤΤΩ») και αναρριχήθηκε στην εξουσία με πολιτικό προσωπικό όμως, το οποίο, όπως φάνηκε, ήταν έτοιμο από καιρό να αποδεχθεί τα οφέλη της «θαλπωρής» της κρατικής εξουσίας.
Πρόκειται για κακή επανάληψη του φαινομένου της «εργαλειακής» αντίληψης περί του Κράτους, που έξοχα έχει αναλύσει ο σπουδαίος πολιτικός φιλόσοφος Νίκος Πουλαντζάς. Ενώ, δηλαδή, το Κράτος, ως κεντρικός θεσμός στις καπιταλιστικές κοινωνίες, αποτελεί την συμπύκνωση και την έκφραση των κοινωνικών τάξεων και παραγωγικών σχέσεων σε αυτές, λόγω της μεγάλης δύναμης, που έχει σε αυτούς τους σχηματισμούς η αστική τάξη (στην Ελλάδα, στην θέση αυτής, υπάρχει μία «νόθα παρασιτική κλεπτοκρατική» οικονομική ολιγαρχία), μετατρέπεται σταδιακά στο πανίσχυρο όργανο επιβολής των προσανατολισμών αυτής και της διατήρησης των εκμεταλλευτικών σχέσεων στο εσωτερικό της και εξαρτήσεων στο εξωτερικό.
Η κατάληψη της εξουσίας από αριστερά πολιτικά κόμματα και η εγκαθίδρυση δικών του στελεχών στις κρατικές θέσεις δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, και την ουσιαστική ανάκτηση της εξουσίας. Εδώ, ο Νίκος Πουλαντζάς παραθέτει το εξαιρετικό παράδειγμα του μεσαιωνικού πύργου, όπου η απλή αλλαγή των φρουρών και των αξιωματικών στο κάστρο δεν φθάνει για να αλλάξει τις εσωτερικές δομές και διεργασίες της πόλης, που προστατεύεται από το κάστρο. Αντίθετα, αυτού του είδους η αντίληψη οδηγεί σε πλήρη ενσωμάτωση και κρατικοποίηση αυτών των κομμάτων, με συνέπεια αυτά τα κόμματα να μετατρέπονται σε οργανικό τμήμα του αστικού Κράτους και σε ιδεολογικό μηχανισμό αυτού.
Η εύκολη κρατικοποίηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η μνημονιακή του «μετάλλαξη» έχει στην σημερινή ιστορική συγκυρία, που η Χώρα βιώνει μία πολύ μεγάλη κρίση, ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις, τόσο για την Χώρα και το λαϊκό Κίνημα, που συνεχίζει να κινείται στις «ράγες της αποικιοποίησης», όσο και για τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς και του προοδευτικού Κινήματος, αφού, ως συνήθως συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές, ευτελίζονται σημαντικές λέξεις και σύμβολα, όπως η Αριστερά, ο Μαρξισμός κ.λπ., με συνέπεια να βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλου μεγέθους ήττα για την Ελληνική Αριστερά.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου