Άρθρο του Νίκου Ανδρουλάκη
Την ανάγκη θέσπισης κοινής πολιτικής στην Ευρώπη για το άσυλο, με ενιαίους κανόνες και διαδικασίες, εξέφρασε ο Ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης σε άρθρο του για το προσφυγικό, ενώ κρούει τον κώδωνα κινδύνου για τις πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις που απορρέουν από τη σημερινή συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, πέρα από το ενδεχόμενο κατάρρευσης της.
Ο κ. Ανδρουλάκης επισημαίνει την ανάγκη να αυξηθεί ο ρυθμός μετεγκατάστασης προς τις Ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό σημαίνει ότι αντίστοιχος αριθμός πρέπει να έχει προωθηθεί προς την Τουρκία αλλά ταυτόχρονα και τα υπόλοιπα Κράτη – Μέλη να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους που αφορούν την διαθεσιμότητα θέσεων φιλοξενίας.
Επίσης, ως σκιώδης εισηγητής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για της Οδηγίας για την αναδιοργάνωση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Υποστήριξης για το Άσυλο και μετατροπή της σε Ευρωπαϊκό Οργανισμό, τόνισε τη σημασία της αυτοτέλειας του εν λόγω οργανισμού σε σχέση με τα κράτη - μέλη ώστε να αντιμετωπίσει το ζήτημα ολιστικά και όχι, αποσπασματικά.
Ολόκληρο το άρθρο:
Το σχέδιο αντιμετώπισης της προσφυγικής κρίσης, όπως διαμορφώθηκε μετά την Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας την περασμένη άνοιξη, έχει αρχίσει να εμφανίζει στοιχεία δυσλειτουργίας. Δυστυχώς, σε αυτή τη διαδικασία, η Ελλάδα αναδεικνύεται ως ο αδύναμος κρίκος της υπόθεσης και πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα υποστεί τις συνέπειες.
Όλοι κερδίζουν χρόνο. Κανείς δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα: οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είναι καθησυχαστικοί, επιμένοντας ότι η Συμφωνία έχει καταφέρει να μειώσει τις ημερήσιες ροές από 2.000 άτομα πέρσι σε 100 σήμερα, ενώ η Ελληνική κυβέρνηση περιορίζεται απλά στο να κατηγορεί τις Ευρωπαϊκές χώρες για την έλλειψη αλληλεγγύης. Οι μοναδικοί που ανησυχούν, είναι οι απλοί κάτοικοι των νησιών που παραμένουν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην πρόθεση τους να βοηθήσουν τους πρόσφυγες, υπερβαίνοντας συχνά τον εαυτό τους, και την ανευθυνότητα κυβέρνησης και εταίρων.
Οι προσφυγικές ροές έχουν μειωθεί επειδή έχουν δημιουργηθεί δυο «φραγμοί». Ο πρώτος, μεταξύ των ελληνικών νησιών και της ηπειρωτικής χώρας, εμποδίζει όσους ήρθαν μετά τις 20 Μαρτίου να φύγουν από τα νησιά. Ο δεύτερος, αποτελείται από τα αλλεπάλληλα κλειστά σύνορα στα δυτικά Βαλκάνια. Η Συμφωνία προβλέπει ότι όσοι ήρθαν μετά τις 20 Μαρτίου, αφού εξεταστούν οι αιτήσεις τους, και απορριφθούν, μπορούν να επαναπροωθηθούν στην Τουρκία στα πλαίσια του κανόνα 1 προς 1. Αντίστοιχος αριθμός, με βάση αντικειμενικά κριτήρια, θα μπορεί έπειτα να μετεγκατασταθεί απευθείας από την Τουρκία σε ευρωπαϊκές χώρες. Με αυτό τον τρόπο, όσοι πρόσφυγες ανήκουν στις πλέον ευάλωτες ομάδες και, προφανώς, δεν έχουν την ικανότητα να πληρώσουν για να περάσουν στην Ελλάδα, μπορούν να βρεθούν στην κορυφή τις λίστας προτεραιότητας για μετεγκατάσταση.
Σήμερα, το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος συσσωρεύεται στα νησιά υπό απάνθρωπες συνθήκες, έχοντας ήδη ξεπεράσει τις 14.000. Γιατί; Επειδή οι αρχές δεν μπορούν να εξετάσουν αρκετά γρήγορα τις αιτήσεις. Υποτίθεται ότι ο αριθμός εξέτασης των αιτήσεων θα αυξάνονταν μετά την Συμφωνία, ενώ στην πραγματικότητα μειώθηκε. Πριν την Συμφωνία, η Ελλάδα διεκπεραίωνε περίπου 80 αιτήσεις ανά μήνα ενώ φέτος τον Σεπτέμβριο μόνο 35 αιτήσεις εξετάστηκαν. Άρα, η Συμφωνία δεν λειτουργεί αποτελεσματικά. Από τον Απρίλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο, 578 άτομα έχουν επαναπροωθηθεί στην Τουρκία. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις πρόκειται για εθελοντικές επιστροφές μια και στο ίδιο διάστημα, μόνο 6 αιτήσεις έχουν απορριφθεί αμετάκλητα από την Υπηρεσία Ασύλου. Ευθύνες, έχουν βέβαια, και τα υπόλοιπα Κράτη - Μέλη μια και μόνο 40 ειδικοί έχουν αφιχθεί για να συνδράμουν τις ελληνικές αρχές ενώ κανονικά απαιτούνται πολλαπλάσιοι.
Τι πρέπει να γίνει; Οι μετεγκαταστάσεις προς τις Ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να αυξηθούν σημαντικά. Αυτό σημαίνει ότι αντίστοιχος αριθμός πρέπει να έχει προωθηθεί προς την Τουρκία αλλά ταυτόχρονα και τα υπόλοιπα Κράτη – Μέλη να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους για την παροχή θέσεων φιλοξενίας.
Φυσικά, αυτά δεν αρκούν. Πρέπει η Ευρώπη να αποκτήσει μια κοινή πολιτική για το άσυλο με ενιαίους κανόνες και διαδικασίες. Στα πλαίσια των καθηκόντων μου ως σκιώδης εισηγητής της Οδηγίας για την αναδιοργάνωση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Υποστήριξης για το Άσυλο και μετατροπή της σε Ευρωπαϊκό Οργανισμό για το Άσυλο υποστήριξα τη θέση ότι ο Οργανισμός πρέπει να έχει πραγματική αυτοτέλεια σε σχέση με τα κράτη - μέλη ώστε να αντιμετωπίσει το ζήτημα ολιστικά και όχι, αποσπασματικά. Δυστυχώς, όπως βλέπουμε και με τα κυοφορούμενα σχέδια για αλλαγές στην Συνθήκη του Δουβλίνου όπου προτείνεται η κατανομή των προσφύγων να μην γίνεται από μηδενική βάση αλλά μόνο όταν έχουμε υπέρβαση ενός ασαφούς ορίου συναγερμού, η Ευρωπαϊκή τάση είναι για «τοπικές» και κατά συνέπεια αποσπασματικές λύσεις. Τέτοιες λογικές, δεν βοηθούν στην εποχή της υψηλής ανθρωπινής κινητικότητας (προσφυγικό και μεταναστευτικό).
Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Εάν οι ρυθμοί εξέτασης των αιτημάτων δεν επιταχυνθούν, τα νησιά του Αιγαίου θα μεταβληθούν στο ευρωπαϊκό αντίστοιχο της νήσου Ναούρου της Αυστραλίας όπου συσσωρεύονται πρόσφυγες υπό ιδιαίτερα προβληματικές συνθήκες. Η κατάρρευση της Συμφωνίας θα έχει πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις όπως θα συμβεί και με την μη βελτίωση του σημερινού πλαισίου, για το οποίο η κυβέρνηση δεν προτείνει εναλλακτική, με αποτέλεσμα η θέση της Ελλάδας θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου